«Άρχοντας των δαχτυλιδιών» ο Έλληνας πρωταθλητής - Με μία εκπληκτική εμφάνιση που άγγιξε το τέλειο και βαθμολογήθηκε με 16.000 από τους κριτές, πήρε την πρώτη θέση - Δεύτερο χρυσό για την Ελλάδα στο Ρίο - «Ναι, ρε φίλε! Ναι, ρε Ελλάδα» δήλωσε εκστασιασμένος ο χρυσός Ολυμπιονίκης!
Πριν την έναρξη των
Ολυμπιακών Αγώνων αν ρωτούσες κάποιον μυημένο στον αθλητισμό ποιοι είναι οι αθλητές που μπορούν να χαρίσουν στην Ελλάδα ένα μετάλλιο, το 90% θα απαντούσε «ο Λευτέρης Πετρούνιας».
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής (και πρωταθλητής Ευρώπης) στους κρίκους επιβεβαίωσε τα προγνωστικά και εκτελώντας με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ τρόπο το πρόγραμμα του κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο καθώς βαθμολογήθηκε με 16.000 (6.800 βαθμός δυσκολίας, 9.200 στην εκτέλεση) κόβοντας τα πόδια των αντιπάλων του.
«Ναι ρε φίλε…», του φώναξε ο προπονητής του Δημήτρης Ράφτης με το που προσγειώθηκε (με απίστευτο τρόπο) κι αμέσως τον πήρε στην αγκαλιά του αφού ήξεραν ότι είχαν κάνει και με το παραπάνω το καθήκον τους.
Πριν τον Πετρούνια (που ήταν ο δεύτερος αθλητής του τελικού) ο Κινέζος Χάο Γιου είχε τεθεί γρήγορα νοκ άουτ με κακή έξοδο η οποία του κόστισε καθώς βαθμολογήθηκε με 15.400. Πλέον απέμεναν ο Κινέζος Λιου κι ο Βραζιλιάνος Ζανέτι.
Ο Λιου, που είχε προκριθεί πρώτος στον τελικό με 15.900, έκανε πολύ μέτρια εμφάνιση και βαθμολογήθηκε με 15.600, οπότε όλα θα ξεκαθάριζαν στην προσπάθεια του Ζανέτι ο οποίος αγωνιζόταν τελευταίος.
Ο Βραζιλιάνος η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε εντυπωσιακά, ωστόσο στο τελευταίο κομμάτι του προγράμματος του έκανε λάθη και η έξοδος του απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί ιδανική…
Όλοι περίμεναν τη βαθμολογία του αλλά οι κάμερες ήταν ήδη στραμμένες στον Πετρούνια, τον οποίο έσπευσε να συγχαρεί πριν ανακηρυχθεί και τυπικά χρυσός Ολυμπιονίκης ο πρόεδρος ης ΔΟΕ Τόμας Μπαχ.
Κι όταν η ένδειξη έδειξε 15.760, ο Λευτέρης χαμογέλασε, αγκάλιασε τον προπονητή του, σήκωσε το κεφάλι ψηλά για να το αφιερώσει στον πατέρα του και έφυγε προς τη σημείο που ήταν η μητέρα του Σοφία για να πάρει την Ελληνική σημαία και να πανηγυρίσει με την ψυχή του.
Τρίτο χρυσό και πέμπτο συνολικά για την ενόργανη στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Το τρίτο χρυσό μετάλλιο στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι αυτό που μας χάρισε ο Λευτέρης Πετρούνιας.
Είχαν προηγηθεί αυτό του Ιωάννη Μελισσανίδη (Ατλάντα 1996: χρυσό στο έδαφος) και του Δημοσθένη Ταμπάκου (Αθήνα 2004: χρυσό στους κρίκους).
Συνολικά είναι το 5ο μας μετάλλιο καθώς ο Ταμπάκος είχε κατακτήσει στο Σίδνεϊ το 2000, ασημένιο στους κρίκους, ενώ στους ίδιους Αγώνες η ομάδα του ανσάμπλ (Ειρήνη Αϊνδηλή, Μαρία Γεωργάτου, Χαρά Καρυάμη, Κλέλια Πανταζή, Άννα Πολλάτου, Εύα Χριστοδούλου) είχε πάρει το χάλκινο στη ρυθμική.
Το τρέμπλ του Πετρούνια
Η πρώτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες έκανε τον Λευτέρη Πετρούνια κάτοχο ενός σπουδαίου ρεκόρ, που είχε πετύχει και την προηγούμενη δεκαετία ο Δημοσθένης Ταμπάκος.
Ο Πετρούνιας είναι πλέον κάτοχος ένας ξεχωριστού τριπλ κράουν καθώς είναι ο εν ενεργεία κάτοχος του Ευρωπαϊκού, του Παγκόσμιου αλλά και του Ολυμπιακού τίτλου.
«Ναι ρε φίλε! Ναι ρε Ελλάδα»
«Ναι ρε φίλε! Ναι ρε Ελλάδα… Αυτό έχω να πω μόνο. Σε κάθε δήλωσή μου έλεγα ‘Πάμε Ελλάδα’ γιατί έχουμε την ψυχή να φτάσουμε ψηλά και γιατί ήθελα να ακουστεί ο Ζορμπάς εδώ στο στάδιο».
Με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν μπορούσε να κρύψει την ικανοποίηση του για το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στους κρίκους.
«Το πιο σημαντικό είναι ότι ακούστηκε για δεύτερη φορά εδώ στην Βραζιλία ο Εθνικός μας ύμνος», πρόσθεσε και στη συνέχεια αφιέρωσε την πρωτιά «στον πατέρα μου… Στον προπονητή μου και στους δικού μου ανθρώπους».
Όταν ρωτήθηκε για το μυστικό στην εκτέλεση του προγράμματος του ο Λευτέρης χαμογέλασε και με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόνισε:
«Το μυστικό είναι η δουλειά! Έχουμε δουλέψει πάρα πολύ κι έχουμε προετοιμαστεί για αυτούς τους αγώνες. Ήμουν τυχερός γιατί δεν είχα τραυματισμούς ενώ θεωρώ πως εδώ διαχειριστήκαμε σωστά τους Αγώνες»
Αγωνιζόμενος ως δεύτερος και παρόλο που πήρε μια εξαιρετική βαθμολογία λογικό ήταν να έχει άγχος, ωστόσο είχε και σιγουριά.
«Άγχος υπάρχει πάντα… Είχα σχεδιάσει την εκτέλεση μου και έγινε αυτό που είχα στο μυαλό μου ενώ ήρθε και ο βαθμός που περίμενα. Όταν είδα το βαθμό κατάλαβα ότι έχω πολλές πιθανότητες για να το κερδίσω…»
Με τον Ζανέτι να είναι ο τελευταίος αθλητής ο Πετρούνιας είχε την ψυχραιμία να καταλάβει ότι τον κέρδισε και τα συγχαρητήρια του προέδρου της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ πριν βγει η τελική βαθμολογία ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση.
«Όταν είδα την εκτέλεση του Βραζιλιάνου κατάλαβα ότι είχα κερδίσει. Ο κ. Μπαχ μου είπε ότι είναι αυτή η επιτυχία είναι μια ανάλογη χαρά όπως όταν ήμουν πρώτος λαμπαδηδρόμος….»
Έχοντας πλέον κατακτήσει τα πάντα ο Λευτέρης θέλει τώρα χρόνο για να ξεκουραστεί, αλλά ήδη έχει βάλει νέους στόχους.
«Θέλω να έχω την υγεία μου και να κάνω διακοπές. Να γεμίσω τις μπαταρίες μου και να ξεκινήσω δυναμικά για μια νέα τετραετία και να προσπαθήσω να επαναλάβω αυτά που έχω πετύχει γιατί ο καλός αθλητής είναι αυτός που έχει διάρκεια».
Κλείνοντας τις δηλώσεις του επανέλαβε ότι αφιερώνει τον τίτλο στον πατέρα του και πρόσθεσε: «Χαίρομαι που ήταν η μητέρα μου εδώ… Σήμερα ζήτησα την βοήθεια κι από την Παναγία η οποία θεωρώ ότι μου την έδωσε».
Η άσκηση με τον ανάποδο σταυρό αξιολογήθηκε με βαθμό δυσκολίας Ε, δηλαδή 0,50 βαθμούς
Ο Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας στους κρίκους στο Ρίο της Βραζιλίας έχει άσκηση με το όνομά του.
Τον Φεβρουάριο του 2015 η αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας ενέκρινε το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια σε μία άσκηση στους κρίκους.
Η άσκηση με τον ανάποδο σταυρό αξιολογήθηκε με βαθμό δυσκολίας Ε, δηλαδή 0,50 βαθμούς. Ο Λευτέρης Πετρούνιας είχε εκτελέσει τη συγκεκριμένη άσκηση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια της Βουλγαρίας.
Η άσκηση του 24χρονου τότε αθλητή των κρίκων είχε εγκριθεί μαζί με άλλες 18 από την τεχνική επιτροπή ενόργανης γυμναστικής.
*** * ***
Ο Έλληνας πρωταθλητής της ενόργανης «πάτησε» στην τρίτη του κορυφή, μετά τις πρωτιές στο Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα - Ο πατέρας του τον καμαρώνει από ψηλά...
Μικρός ήταν ο ορισμός του υπερκινητικού. Με έφεση στο σκαρφάλωμα, αφού δεν είχε αφήσει δέντρο ή τοίχο στη γειτονιά του (Νέα Σμύρνη) που να μην είχε ανεβεί…
Μόνο που τότε δύσκολα μπορούσαν να φανταστούν οι οικείοι του ότι ο αεικίνητος Λευτέρης θα έφτανε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του κόσμου, όντας κάτοχος χρυσού μεταλλίου σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ εδώ και λίγη ώρα είναι πλέον και χρυσός Ολυμπιονίκης (όλοι οι τίτλοι στους κρίκους).
Κι όλα ξεκίνησε από εκείνη τη βόλτα που έκανε στο γυμναστήριο και η οποία άλλαξε τις ισορροπίες μέσα του. Στα 5 του χρόνια ο Λευτέρης Πετρούνιας βρέθηκε στη μεγάλη αίθουσα με όλα τα όργανα (στρώματα, δίζυγο, τραμπολίνο κ.ά.) και στα δικά του μάτια το προπονητήριο φάνταζε με έναν παιδότοπο όπου μπορούσε να παίξει με όλα τα παιχνίδια.
Κι αυτό έκανε, καθώς ήθελε να τα δοκιμάσει όλα. Γι’ αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι και ξέδινε στον ίππο, το μονόζυγο, τους κρίκους…
Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να καταλήξει σε ένα κι όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος, ο τότε προπονητής του την ημέρα που έγινε 12 χρονών του επέτρεψε να κάνει σ’ όποιο όργανο ήθελε το πρόγραμμα που θα επέλεγε ο ίδιος.
Το ένστικτο του τον έστειλε στους κρίκους, όπου εκτέλεσε το πρόγραμμα που επινόησε κι αυτό ήταν. Ένας μεγάλος έρωτας είχε γεννηθεί, όμως όπως όλες οι μεγάλες αγάπες είχε τα πάνω και τα κάτω της…
Πίσω από κάθε εκκολαπτόμενο πρωταθλητή κρύβεται (κι αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάει κανείς) μια παιδική ψυχή, κι ο Λευτέρης κάποια στιγμή δεν άντεξε. Εκείνη η αίθουσα που κάποτε έμοιαζε με τον τόπο των ονείρων του, είχε εξελιχθεί σε τόπο... μαρτυρίου. Είχε μπουχτίσει από τη γυμναστική, τις προπονήσεις το συγκεκριμένο στρατιωτικό ωράριο, την πειθαρχία, την ακρίβεια…
Έτσι τα άφησε όλα κι έγινε ένα κανονικό παιδί, ένας έφηβος που ζούσε τη ζωή του σαν όλους τους άλλους... Αλλά, όπως είπαμε, στις μεγάλες αγάπες πάντα μένει η σπίθα που αναζωπυρώνει τη φωτιά κι έτσι το 2007 ο Λευτέρης αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής.
Εκεί αντιλήφθηκε ότι αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Οι παλιοί συνοδοιπόροι του δεν τον υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες, οι προπονητές δεν ήθελαν να τον αναλάβουν (τον παρότρυναν μάλιστα να σταματήσει), αλλά ο ίδιος δεν τους άκουσε κι αφού ξεκίνησε δειλά, δειλά το 2010 βρήκε τον μέντορα του Δημήτρη Ράφτη στα χέρια του οποίου από ένας ταλαντούχος αθλητής εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο πρωταθλητή.
Πλέον είχε ζήσει τη ζωή και ήξερε ότι για να φτάσει ψηλά έπρεπε να κάνει θυσίες. Και τις έκανε. Και δικαιώθηκε. Κι ας έπρεπε να κάνει την καρδιά του πέτρα….
Όπως τον Οκτώβριο του 2015 όταν ένα μήνα μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, έπρεπε να ανέβει στους κρίκους για να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης..
Ανέβηκε, άγγιξε τελειότητα και βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου, για να μπορεί να τον βλέπει πιο καθαρά κι ο πατέρας του και να τον καμαρώνει.
Εξάλλου του το είχε υποσχεθεί ότι θα έφτανε ψηλά… Τόσο που να αισθάνεται ότι είναι κοντά του.