ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ χώρα μας ἔχει θρηνήσει τὸν χαμὸ χιλιάδων ἀπελπισμένων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ πόσοι ἄλλοι φεύγουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴμέσα στὴν ἀπελπισία, μέσα στὴν ὀλιγοπιστία ἢ ἀκόμη καὶ τὴν ἀπιστία.
Ὁ ἄνθρωπος ἐμπιστεύεται περισσότερο αὐτὸ ποὺ βλέπει καὶ προσπαθεῖ νὰ κρατηθῇ ἀπὸ αὐτό, εἴτε εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, εἴτε εἶναι τὸ χρῆμα, εἴτε ὁ,τιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ τοῦ δώσῃ τὴν αἴσθηση τῆς ἀσφάλειας. Κάποιοι δὲν τὰ καταφέρνουν. Στρέφονται κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ αὐτοκτονοῦν, γιατὶ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα, οὔτε κἂν στὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Γι’ αὐτοὺς ὑπάρχει μόνονἡ σιγουριὰ τοῦ μηδὲν ὡς μοναδικὴ λύση στὰ ψυχολογικὰ καὶ ἄλλα προβλήματά τους.
Γιὰ τοὺς χριστιανούς, γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει τέτοια βάσανος. Σίγουρα τὶς θλίψεις τοῦ κόσμου τὶς βιώνουν οἱ χριστιανοὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ τὶς βιώνουν καὶ τὰ δισεκατομμύρια τῶν συνανθρώπων τους, ὅμως γι’ αὐτοὺς ὑπάρχει ἕνα ἁπλωμένο χέρι, ὄχι συνηθισμένο, ὄχι ἀδύναμο νὰ σώσῃ, ὄχι χέρι ἀνίκανο νὰ τραβήξῃ ἀκόμη καὶ ἀπὸτὸν πυθμένα τῆς θαλάσσης τὸν πνιγόμενο καὶ νὰ τὸν βγάλῃ στὴν ἐπιφάνεια,ἀλλὰ χέρι Σωτῆρος Χριστοῦ, χέρι πλαστουργοῦ καὶ ἀνακαινιστοῦ.
Στὸν Κύριό μας ὡς πρὸς τὸν Νὲο Ἄνθρωπο ἐδόθη ἀπὸ τὸν Πατέρα Του «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ὁ Νέος Ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κυριαρχεῖ ἐπάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσης καὶ τὰ ἐξουσιάζει, καὶ ὡς Θεὸς καὶ ὡςἄνθρωπος. Καὶ καθένας ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ Αὐτὸν μπορεῖ νὰ ἐνεργῇ ὡς κύριος τῆς κτίσης καὶ ὄχι μόνον νὰ περπατᾷ ἐπάνω στὰ κύμματα, ὄχι μόνον νὰ μετακινῇ βουνά, ἀλλὰ νὰ ἐξουσιάζῃ τὰ πάντα μέσα στὴν κτίση, ἀρκεῖ νὰ μὴνἐξουσιάζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη του. Ἡ ἁμαρτία ἔστρεψε τὴν φύση κατὰ τοὺ βασιλέα της, τὴν δούλη κατὰ τοῦ κυρίου. Ὅταν ὁ βασιλέας ἄνθρωπος ὅμως εἶναι «καινὴ κτίσις», ὅταν εἶναι ἄνθρωπος ἀνακαινισμένος μέσα στὴν θεία χάρη, τότε τίποτε δὲν εἶναι ἐμπόδιο στὴ δύναμή του.
Ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἐναντίος ὁ ἄνεμος τῆς ἀμφιβολίας, ἀκόμη κι ἂν ἡ θάλασσα τῆς ζωῆς μας εἶναι φουρτουνιασμένη, ἀκόμη κι ἂν ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης πέσουν ἐπάνω μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀπελπίσουν καὶ νὰ μᾶς πνίξουν, οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ζητοῦμε τὴν ἄνωθεν ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου μας. Δὲν θὰ μᾶς ἀπογοητεύσῃ, οὔτε κι ἂν δειλιάσουμε. Θὰ εἶναι δίπλα μας στὶς ἀνάγκες μας καὶ θὰ περιμένῃ νὰ ἁπλώσουμε κι ἐμεῖς τὸ χέρι, ἀνταποκρινόμενοι στὸ καλέσμα τοῦ δικοῦ Του ἁπλωμένου γιὰ βοήθεια χεριοῦ.
 
-π. Στυλιανός Μακρής-

ΠΗΓΗ